Çocukluk çağındaki kekemeliğe dikkat

Kekemeliğin nedenlerinin kesinkes saptanamadığını ama bilimsel veriler ışığında kekemelikte, genetik, nörolojik ve psikolojik faktörlerin önemli olduğunun bilindiğini gösteren Klinik Psikolog Elif Güneri, “Kalıtımsal faktörde çocuğun anne veya babasında ya da yakın akrabalarında kekemeliğe niçin olan genetik yapının çocuğa genetik aktarımı söz konusudur. Nörolojik etmen olarak beynin yapısal bozuklukları veya felç, kafa travması gibi etkenler laf konusu iken psikolojik etmen olarak hissi travmalar ile yoğun gerginlik, vesvese ve nefret edilen şey gibi duygulanımlarla ilgili güçlükler sayılabilir.” dedi.

Kronik ülkü gelebilir

Gelişimsel kekemelik ve inatçı, kronik kekemelik diye ikiye ayırabiliriz. Gelişimsel kekemelik, 2- 5 yaş arası çocuklarda görülen, bilişsel gelişimin seri ve faal ancak söylev becerisinin bilişsel gelişimin hızını yakalayamadığı, dolayısı ile beynin düşünme hızının pozitif ancak dil ve konuşma becerisinin demin beynin düşünme hızının aşağıda olduğu, geçici bir kekemelik türüdür. Bu alıcı bir kekemelik kendiliğinden geçer. İnatçı – kronik kekemelik ise yeniden genelde bu yaşlarda başlayan ve tedavi edilmediğinde reşitlik boyunca da devam edebilen kekemelik türüdür.

6 aydan fazla süredir varsa dikkat

Ailede kalıtımsal öykünün olması, kekemeliğin 6 aydan artı süredir var olması, kekemeliğe ek olarak yüzde ve üstteki bedende görülen tik ve istemsiz kas gruplarındaki kasılmaların kekemeliğe eşlik etmesi, dil ve gırtlakta yapı bozuklukların mevcudiyeti, ailenin ve sosyal çevrenin kekemeliği pekiştirecek şekilde tutumlarının varlığı, tedaviye geç açmak inatçı kekemelik için tehlike faktörleridir.

Aileler kabullenmeli

Çoğunlukla karşılaştığımız bir hatalı anne babaların ‘Çocuktur geçer’ diyerek tedaviye geç başvurmalarıdır. Gecikmiş tedavilerde sorun bundan böyle yalnızca kekemelik olmayıp aynı zamanda çocukta ego saygısının düşmesi, özgüven kaybı, sosyal ilişkilerinin yeterince gelişmemesi gibi kekemeliğe ilave olarak psikolojik sorunların da tabloya eklenmiş olmasıdır. Bir diğer hatalı ise anne babaların sorunu kabullenmekte dayanıklılık göstermeleri ve sorunu yanlış değerlendirmeleridir. Kekemelikte kişi kendi kendisi ile konuşurken, şarkı söylerken, güven ilişkisi geliştirdiği anne babası ile birebir konuşurken kekemelik görülmez. Bu şart kekemeliğin doğası gereğidir. Anne babalar ise bunu çocuğun başkalarının yanında heyecanlandığı için kekelediği ve böyle bir problemin olmadığı yanılgısına götürür. Her iki hatalı tedaviye geç başvurulmasını sağlamaktadır. oysa ki kekemelikte erken tanı ve çare epeyce önemlidir.

Tedavisi var

Tedavide iyileşme oranı kekemeliğin şiddetine, ailenin ve sosyal çevrenin işbirliğine ve bireyin istekliliğe bağlıdır. Tedavide hitabe terapisi ile bilişsel terapi birlikte kullanılmaktadır. Terapilerin ne değin süreceği ve nasıl bir planlanma yapılacağı her bireyin kendi ihtiyaçlarına göre uzman göre belirlenir.