Vajinismusu bütün anlamıyla yendim: !

Merhaba :
Sözü çok uzatmadan konuma geliyorum :
2.5 yıllık konutluyum, 3.ayda vajinismus olduğumu öğrendim. Kendim çalışmayı sınadım muvaffak olamadım. Her insan değişiktir, bazısı kendisi de yenebilir ama ben parmağımı değdirmeye dahi fazla korkuyor, panik yaşıyordum. Resmen tansiyonum düşüyordu midem bulanıyordu.
9.ayda bu mevzuda uzman bi hekime gittim.
3 seanslık rehabilitasyonun 2 seansına gittim, son seansta eşimle azıcık problem yaşadık o surattan rehabilitasyonu vazgeçtim. Hekimimden çok şey bildik.
2 seansta gerçeğinde yenmiştim, parmak ve aparat çalışabiliyordum. Fakat eşe gelince yeniden muvaffak olamıyordum.
Kendi ilişkimi düşünecek olursam, eşimle aramdaki meseleler sebebiyle de bu sualin üstesinden gelmekte geç kaldım. Eşim asla vajinismus ile alakalı birşeyi suratıma vurmadı, fakat ilişki yaşayamadığımız için başka bir deyişle bütün anlamıyla olmadığı için insan meğerse hep beceriksiz kalıyormuş farkında dahi olmadan ve bu da gerginlik olarak ilişkiye yansıyormuş. Dediğim gibi yalnızca kendi ilişkim için konuşuyorum, başka biri için daha değişik olabilir.
Hekime giderek teknik olarak vajinismusu yendim. Ne yapacağımı bildim. Soluk almaktan tutun da, vajinanın yapısını içine değerek bilmek, içeride yolun nasıl gittiğini, adalenin nerede sıkıp yolu kapattığı bilmek vs hepsi büyük katkılar oldu bana.
Ama sıradan herkesin yaşadığı gibi ilişki hali hazırda yaşayamıyordum. Hekime gittikten sonra neredeyse 1 yıl da böyle bocalamamla geçti. Zati öyle 3 seansta son 5 seansta mucize diye bişey yok, herşey sizin elinizde. Hani derler ya, erteleme hastalığı… netlikle öyle!
Sonra bu vaziyetten usandım, nereye kadar ya dedim, yeter artık bunu çözmeliyim.
Sonra aparatlarla çalışmanın hemen akabinde ilişki sınamaya karar verdim.
Konutta 3 boy aparat yaptım, kendim. Uzun silikonlar var ya, silikon silahı ile onlardan 3lü 5li 7li setler yaptım, birbirlerine yapıştırarak. Sırayla sınıyordum. Tabi kayganlaştırıcı jel ve anestezik bir krem ile, bunu hekimim önermişti.
7li aparatla bikaç gün çalıştıktan sonra eşimle ilişki sınadık. İlk gün olmadı, ikinci gün olmadı… derken oluverdi… ama çok kısa bi zaman. Sonra zamanla bu da büyüdü, şimdi aparatsız, doğrudan, kısa bi önsevişme ile yaşayabiliyorum, hem de sıfır acı ve çok natürel bir biçimde. 20 gün oldu. Ve inanır mısınız, sanki balayındayız, sanki sevgiliymişiz de yeni evlenmişiz…

Ve bide, rehabilitasyon sürecinde şunu çok düşündüm. İlişki yaşadığımda teslim olmuyorum, ipleri birinin eline vermiyorum, ya da hürlüğümü kaybetmiyorum. Bunun için kendimi korunmam gerekmiyor, kendimden ödün vermiyorum, Aksine daha da hürleşiyorum. Daha da mutlu oluyorum.

Sizlerle paylaşmak istedim. Umarım bu tasadan muzdarip olan her kadın, en kısa zamanda buna eş bir başlıkla bir mevzu açar: sevgiler…