31 Ağustos 2021de bebeğim karnıma can verdi.aynı mukadderatı paylaşan anneleri bekliyorum

38 haftalık bebeğim karnıma can verdi. Hiçbir neden bulunamadı herşey yolundaydı ancak kalbi durmuş.otopsi yaptırmadık. Bayağı sezeryanla doğum yaptım. 47 gün oldu acısı dinmedi eksilmedi. Hekimim yeni bebek için 6 ay sonra dedi. Kafam çok karmaşık her gün ağlıyorum. Usumda suratlarca sual yeni bebek acımı dindirir mi? Yine hamile kalabilecek miyim? Yeniden aynı acıları Yaşar mıyım? Ya hiç bir zaman çocuğum olmazsa? 6 ay nasıl bekliycem? Dayanması çok güç, vicdanım parçalanıyo her an. Acısı hiç geçmiyo azalmıyo. Kimseyi görmek istemiyorum. Bu nasıl bir acıdır ancak yaşayan anlar. Annem dahi beni anlayamaz ufacık bir bebeği kaybetmenin acısını bilemez. Beni ancak aynı mukadderatı paylaşanlar anlar. Bu surattan bu siteye abone oldum, sizleri bekliyorum. Nasıl üstesinden geliyorsunuz bana da yol gösterin. Herkes çabalıyo mutlu olayım diye ama olamıyorum. Hiçbirşey beni mutlu etmiyo, sanki mutsuzluk Hastalığına tutulmuş gibiyim. Hiç yatmıyorum neredeyse… Hayatta herseyın bır çözümü var derım hep, dermanlar vardır hep..ve umutsuzluğa hıc kapılmazdım. Şimdi ilk kere basıma gelıyo caresı yok çözümü yok, ne kadar dua Etsemde onu gerı getıremem artık. Herseyı basa almayı bu acıyı yasamamış olmayı çok ısterdım. Hala rüya gıbı gelıyo. Kağıttan bır duvar önümde yırtıp çıkacam uyanıcam bu rüyadan. Kabullenmesı öyle güç kı.. Bundan 10 gün oncesıne kadar hep o rüyadan uyanmayı denedım, düşündüm rüya olabılır mı dıye? Ama öyle net kı hersey rüya olamaz. Devrilen hayaller umutlar.. Tüm hayatımı dogmadan ona göre sekıllendırmıstım. Öyle güç öyle agırdı kı ölü bir bebegı doğurmak üzere amelıyata gıtmek. Öyle zordukı sütüm geri gitsin dye o ilacı içmek. Herkes mutlulukla fobi coşkuyla gıder doguma. Bense o korktuğum doğumdan hıc korkmuyordum. Hıc konuşmadım çevreme hıc bakmadım bıle…… Herkes sütü olsun diye uğraşırken ben geri gitsin diye ilaçlar içtim…. Herkes al basmasın diye kırmızı kurdelasını medyaya takarken, lohusa oldugum ıcın onu sagıma soluma sıkıştırmak gizlemek öyle güçtü öyle güçtü tahrif edılemez. Hayaller umutlar beklentıler sımdı hersey öyle acı o kadar çok okalar çok üzülüyorum ki..
Tüm tesellılerı tum soylenenlerı bılıyorum ama fayda etmıyor dakıkası geçemiyor kı unutuyorum. Daha acıları daha güçleri var bılıyorum. Ama meger öyle mutlu öyle rahat yasamısımkı, farkına varmamısım benım basıma gelmez demısım. Evlat acısı meger ne büyük acıymıs, doğmamış bebeğe bu kadar aglanırmıymıs..