VAJİNİSMUSU YENDİMMMMM
Kızlarrr merhaba hepinize.16 ocak 2021…
İki bucuk yıldır vajinismus belasıyla uğrasıyordum.Psikolojik olarak çöktüm diyebilirim. Neredeyse ayrılma düzeyine geldik. Müzakereler gürültüler.İş bazen şiddete kadar gidiyordu. Eşim çok anlayışlı bir adamdır. Özgüvensizliğimle onun da sabrını çok zorladım.O da çöktü. Bu zamana kadar sabırla sevgiyle ayakta durabildik.
Sabrın artık tükeneceği anda bu belayla tek başıma baş edemeyeceğimi kavradım.
En baştan başlıyorum kızlar.
Düğün gecesi, bitkinlik vs duş alıp uyuduk. Sabah da kahvaltı gırgır curcuna ama usumun bir yerinde hep ne yapacam nasıl olacak diye düşünüyordum. Sonrası kesintisiz erteleme. Ne de olsa yaparız artık konutluyuz zati. Konutumuz var istediğimiz zaman yaparız. Bir iki derken uzadıkça uzadı bu iş. Arada sınamalar yapıyorduk ama hep itiyordum bacaklarımla.Eşim bir kere girmeye calıştı canım çok yandı ağlama krizine girdim. Sanırım idrar deliğime zorladı.
Gel zaman git zaman bir gün oturup ciddi ciddi boşanma işini konustuk…. Tamam dedik. Zira olmuyordu. O kadar mutsuzum ki. Konut benim konutum değildi sanki. Yabancı gibiydim. Paklik yapmak istemiyordum. Yemek yapmak istemiyordum.Kendimi cemiyetten soyutlamıştım. Konutta yalnızca pijama giyip kitap okuyordum. Kafam dolu dolu.Okuduklarımdan da kavramıyorum. Kızlar ne derseniz deyin bir konutluluğu ayakta yakalayan en ehemmiyetli şeylerden birisi de cinsellik.
Boşanma düzeyine gelmişken eşimin dükkanındaki mutsuzluğu bir aile arkadaşımıza yansımış. Tabi bu arada herkes cocuk yok mu çocuk yapın çocuk da cocuk diye beynimiz kemiriliyordu. Evet bizde çok istiyorduk ama olmuyordu malesef. Neyse bu ağabeyimiz de cocuk sormuş ne zaman düşünüyorsunuz artık gibisinden eşim de olmuyor deyince zamanında bizimle aynı meseleyi yaşamış olan bu ağabeyimiz eşine benle konusmasını soylemiş. Eşiyle oturduk. Bir şeyler hipotez ettiğini soyledi. Kendilerinin de altı ay boyle yaşadığını anlattı. Hemen hekim arayısına girdik.Ben, hekim de çözemez umutsuzluğuyla hiç başvurmamıştım.Başta yaklaşmadım. Sonra en azından bunu da yapmadım demem dedim ve rehabilitasyona başladık.
Bu gece muvaffak oldum. İnanın benim gibisi yendiyse herkes yapar bunu. Şoklar içindeyim. Afallamışım. Bu kadar kolay bir şey oldugu için de geçen zaman suratından kafamı duvarlara vurasım var.
Yalnızca bir ay yetti bunun için. 2 buçuk senemi bu illete kurban vermiştim.
Şükürler olsun. O kadar mutluyum ki… Suali olan bana yazsın. Takviyeci olmak isterim.
İki bucuk yıldır vajinismus belasıyla uğrasıyordum.Psikolojik olarak çöktüm diyebilirim. Neredeyse ayrılma düzeyine geldik. Müzakereler gürültüler.İş bazen şiddete kadar gidiyordu. Eşim çok anlayışlı bir adamdır. Özgüvensizliğimle onun da sabrını çok zorladım.O da çöktü. Bu zamana kadar sabırla sevgiyle ayakta durabildik.
Sabrın artık tükeneceği anda bu belayla tek başıma baş edemeyeceğimi kavradım.
En baştan başlıyorum kızlar.
Düğün gecesi, bitkinlik vs duş alıp uyuduk. Sabah da kahvaltı gırgır curcuna ama usumun bir yerinde hep ne yapacam nasıl olacak diye düşünüyordum. Sonrası kesintisiz erteleme. Ne de olsa yaparız artık konutluyuz zati. Konutumuz var istediğimiz zaman yaparız. Bir iki derken uzadıkça uzadı bu iş. Arada sınamalar yapıyorduk ama hep itiyordum bacaklarımla.Eşim bir kere girmeye calıştı canım çok yandı ağlama krizine girdim. Sanırım idrar deliğime zorladı.
Gel zaman git zaman bir gün oturup ciddi ciddi boşanma işini konustuk…. Tamam dedik. Zira olmuyordu. O kadar mutsuzum ki. Konut benim konutum değildi sanki. Yabancı gibiydim. Paklik yapmak istemiyordum. Yemek yapmak istemiyordum.Kendimi cemiyetten soyutlamıştım. Konutta yalnızca pijama giyip kitap okuyordum. Kafam dolu dolu.Okuduklarımdan da kavramıyorum. Kızlar ne derseniz deyin bir konutluluğu ayakta yakalayan en ehemmiyetli şeylerden birisi de cinsellik.
Boşanma düzeyine gelmişken eşimin dükkanındaki mutsuzluğu bir aile arkadaşımıza yansımış. Tabi bu arada herkes cocuk yok mu çocuk yapın çocuk da cocuk diye beynimiz kemiriliyordu. Evet bizde çok istiyorduk ama olmuyordu malesef. Neyse bu ağabeyimiz de cocuk sormuş ne zaman düşünüyorsunuz artık gibisinden eşim de olmuyor deyince zamanında bizimle aynı meseleyi yaşamış olan bu ağabeyimiz eşine benle konusmasını soylemiş. Eşiyle oturduk. Bir şeyler hipotez ettiğini soyledi. Kendilerinin de altı ay boyle yaşadığını anlattı. Hemen hekim arayısına girdik.Ben, hekim de çözemez umutsuzluğuyla hiç başvurmamıştım.Başta yaklaşmadım. Sonra en azından bunu da yapmadım demem dedim ve rehabilitasyona başladık.
Bu gece muvaffak oldum. İnanın benim gibisi yendiyse herkes yapar bunu. Şoklar içindeyim. Afallamışım. Bu kadar kolay bir şey oldugu için de geçen zaman suratından kafamı duvarlara vurasım var.
Yalnızca bir ay yetti bunun için. 2 buçuk senemi bu illete kurban vermiştim.
Şükürler olsun. O kadar mutluyum ki… Suali olan bana yazsın. Takviyeci olmak isterim.
Henüz yorum yapılmamış.